Non puido ser, Madrid quedou sen poder organizar as Olipíadas do ano 2016, pero as instalacións xa están case rematadas. Se as queres ver, fai "click" no seguinte enlace:http://www.marca.com/2009/09/29/multimedia/graficos/1254225273.html
INFOGRAFÍA SOBRE AS INSTALACIÓNS MADRID 2016
Non puido ser, Madrid quedou sen poder organizar as Olipíadas do ano 2016, pero as instalacións xa están case rematadas. Se as queres ver, fai "click" no seguinte enlace:http://www.marca.com/2009/09/29/multimedia/graficos/1254225273.html
INFOGRAFÍA SOBRE O COIDADO DA ESPALDA
Fai "click" no seguinte enlace: http://www.consumer.es/web/es/salud/prevencion/2005/11/30/147379.php
O GOLF
As orixes do Golf, tal e como sucede coa maior parte dos deportes, non son claros e moitos pobos trataron de atribuirse a súa invención. Sen embargo, hai varias prácticas deportivas de diferentes lugares do globo e de diferentes épocas que poden considerarse o preludio de que hoxe coñecemos como Golf.
Quizais a máis antiga sexa a "Pagánica", practicada polos romanos. As ferramentas empregadas eran un pau curvo e unha pelota con plumas; a lóxica do xogo era similar á do Golf actual.
Outras opinións apuntan aos Países Baixos pola etimoloxía: "Kolf" significa pelota ou bola en holandés; o xogo denominábase "Kolven" e de aquí podería derivar "Golf".
Pero dunha forma ou outra, o único dato tanxible é que o golf da actualidade inventouse en Escocia cara o século XIV e dende aquí exportouse ao resto do mundo. Nun principio tivo que prohibirse oficialmente porque o rei temía que a práctica do golf fixese diminuir o tiro con arco, necesario militarmente. De tódolos xeitos, o pobo non fixo caso e seguiron xogando ao golf, co que acabou derogándose.
María Estuardo foi a primeira que levou o golf fora de Escocia, en concreto a Francia. Alí tiña algúns axudantes no campo aos que chamaba "Cadets" (alumnos). De aquí surxe a actual denominación dos "caddies". Ao redor de esta época, o golf tamén chega a Inglaterra e remata converténdose nun xogo selecto, ao contrario do que sucedera ao principio, cando o pobo e os nobles xogaban indistintamente. A partires da influencia inglesa, o golf pasa a ser considerado un deporte selecto, de élites e continuará considerándose así, pois é este país o que leva o deporte a Estados Unidos, outro dos berces do golf actual.
O deporte segue avanzando, á par que avanza a ciencia e con ela os materiais dos paus e pelotas, o estado dos campos, etc.
Os xogadores comezan a asociarse sobre o século XVIII. A primeira asociación coñecida é a Honourable Company of Edinburgh Golfers, de Escocia. En España, o primeiro clube de golf fúndase nas Palmas de Gran Canaria en 1891.
Dende finais do século XIX ata os nosos días, multiplicáronse o número de campos por todo o mundo, así como os practicantes do deporte. Incluso podería falarse dunha febre do golf, unha moda sen precedentes que conseguiu reunir ao seu redor unha serie de complexos turísticos, pensados para medrar ao seu redor: hoteis, urbanizacións, restaurantes,...
Agora non se constrúen campos de golf ao redos de luxosos hoteis, senon que os hoteis de catro e cinco estrelas érguense á sombra de extensos campos e incluso chega a haber rúas de algúns campos de golf que á vez fan de pequeno xardín dos chalets dunha urbanización.
VOCABULARIO BÁSICO:
- GRIP: A forma de coller o pau.
- SWING: Modo de golpear a bola.
- GREEN: Zona de herba moi corta onde está situada a bandeira.
- RÚA: Zona do campo que precede ao Green.
- HOLE IN ONE: Cando a bola entre no burato ao primeiro golpe.
- PAR: Número de golpes nos que se debe facer a burato.
- BIRDIE: A bola entra no burato empregando un golpe menos do que indica o par.
- BOOGEY: A bola entra no burato empregando dous golpes menos do que indica o par.
- ALBATROSS: A bola entra no burato empregando tres golpes menos do que indica o par.
- HÁNDICAP: Especie de credencial que indica o teu coñecemento do xogo, otorgándoche unha ventaxa maior ou menor para completar o par do campo.
O golf, está tratando de romper esa "etiqueta" de elitismo de deporte que só poden practicar as persoas con maior poder adquisitivo, e que, lonxe de ser un deporte aburrido e monótono como moita xente (que nunca xogou a el) pensa, é un deporte moi divertido no que o xogador está en continuo desafío consigo mesmo e contra o entorno que lle rodea.
AS FUNCIÓNS DA EDUCACIÓN FÍSICA.
A Educación Física non é unha simple aprendizaxe de movementos, senón un camiño cara á educación total que utiliza dito movemento como axente pedagóxico con diversas funcións:- Función de coñecemento: na medida de que o movemento é un dos instrumentos cognitivos fundamentais da persoa. A través del a persoa organiza as súas percepcións, a súa imaxen, a dos demáis e do entorno.
- Función de organización perceptiva: Defendida por Piaget, destaca a importancia do movemento na formación da intelixencia e como este contribúe, a través das percepcións e experiencias, a formar, coñecer, representar o seu corpo, o dos demáis e o mundo que o rodea.
- Función anatómico-funcional: Relativa á mellora das capacidades do individuo. é unha función que deu dende o principio da humanidade, dende a mesma Prehistoria, ata a actualidade.
- Función estético/comunicativa: Por medio de manifestacións artísticas e de comunicación.
- Función de relación social coas demais persoas: Interaccionando co resto de participantes.
- Función agonística: Supón a demostración das habilidades e cualidades dun individuo, permítelle medirse, loitar, superarse, mellorar, enfrontarse e especialmente, competir.
- Función hixiénica: Mellorando a saúde e previndo enfermidades. Esta é unha das funcións máis antigas atribuidas ao movemento.
- Función hedonista: Relativa ao pracer que produce o movemento.
- Función de compensación: Supón a superación das restriccións ou dos efectos producidos pola sociedade industrial (sedentarismo) e como efécto catártico (para liberar tensións.
¿QUÉ É A EDUCACIÓN FÍSICA?
Entendemos a Educación Física como un área de coñecemento esencial na educación básica que a través do movemento pretende a educación corporal, mental e social na mesma liña que outros autores:
- (Blázquez, 2001) citando a S. Giuliano defínea como “ aquela parte da actividade que desenvolve por medio de movementos voluntarios e precisos a esfera fisiolóxica, psíquica moral e social, contribuíndo durante o desenvolvemento á formación dunha mellor personalidade do futuro do home.”
- (Blázquez, Domingo, 2001) “ A educación Física pódese considerar como unha verdadeira pedagoxía das conductas motrices dos individuos. A súa finalidade é a educación e o medio empregado a motricidade”.
- (Bucher, 1999), define a Educación física do seguinte xeito: “ É unha parte integral do proceso total educativo e que ten como propósito o desenvolvemento de cidadáns física, mental, emocional e socialmente sans, a través do medio das actividades físicas que se teñan seleccionado con vista a lograr estes resultados”.
Esta área de coñecemento na Educación Primaria debe fundamentarse especialmente na adquisición das capacidades que contribúan ao desenvolvemento persoal e a unha mellor calidade de vida. Debe dirixirse cara o coñecemento progresivo da conduta motriz e cara á asunción de actitudes, de valores e de normas referentes ao corpo e ao movemento.
Durante a etapa de Primaria, realizaranse as tarefas a través do xogo dirixido para que os nenos/as traballen aspectos da motricidade divertíndose e sin darse conta de que así o están a facer. Empreremos o xogo como o eixe vertebrador das nosas sesións; tendo en conta que a Educación Física é moito máis que xogo, pero é moi pouco sen el.
O PING PONG
Os inicios do Tenis de Mesa son oscuros e non se sabe con certeza cando se practicou por vez primeira. Podemos dicir que foi na década de 1870 cando este deporte surxiu en Inglaterra como unha derivación do Tenis. É posible que xogadores de Tenis, ante a adversa climatoloxía, inventaran unha especie de Tenis en miniatura empregando unha mesa de billar ou de comedor no Clube de Tenis e dividíndoa en dous campos con libros ou simultáneamente con unha corda. Como pelotas, servirían algúns dos moitos modelos existentes para xogos infantís, ou incluso tapóns de corcho convenientemente adaptados. As raquetas serían tapas de caixas de puros. Indudablemente mestúrase a lenda coa realidade.
No ano 1891, James Gibb, improvisou un material que consistía nunha rede fixa a dous postes e sobre unha superficie de madeira elevada do chan, inventando un xogo de 21 puntos e con pelotas de goma. Gibb, encontrou en América pequenas pelotas de celuloide, introducíndoas no xogo con un éxito inmediato. Wiames Gibb, suxeriu o nome de “Ping Pong” á firma Jhon Jaques LTDA, a cal rexistrouno ao momento con todo éxito. O nome provén polo sonido de “Ping” que facía a pelota de celuloide ao impactar coas raquetas recubertas de pergamino, e o sonido “Pong” que se producía ao contacto da pelota coa mesa. Este nome, conservouse entre a xente ata os nosos días a pesar do empeño de outras empresas de cambialo para obter beneficios económicos.
Como tódolos deportes, o Ping Pong nace nun lugar concreto (Inglaterra) e desde ahí exténdese por todo o mundo. Tal é así, que na actualidade, os mellores xogadores/as profesionais deste deporte son os xogadores/as asiáticos, principalmente os chineses.
LATERALIDADE
A lateralidade é a predominacia dun segmento corporal sobre o outro. Cando o segmento corporal dominante é o dereito, falamos de destros e se predomina o segmento esquerdo falamos de zurdos. O emprego preferente dunha parte do Corpo (man, ollo, pé e oído) depende das funcións que se establecen entre os dous hemisferios cerebrais. Todos temos un hemisferio cerebral dominante (nos destros o hemisferio dominante é o esquerdo e o dominante nos zurdos é o dereito) e outro subdominante.
Para algúns autores, o 50% dos estudantes que padecen fracaso escolar teñen problemas de lateralidade. Estes nenos/as presentan problemas de atención e fatíganse con máis facilidade.
Unha boa organización lateral ollo-man-pé-oído, favorece a resolución de problemas escolares e personais.
Aos cinco ou seis anos o neno/a debe ter unha lateralidade ben definida para dominar os factores do espacio e tempo e a aprendizaxe de letras e números. Sen unha correcta organización lateral o neno/a non sabe se “52” e “25” son iguales ou diferentes e poden confundir as letras “EL” e “LE”.
É importantísimo diagnosticar o desenrolo lateral dos alumnos/as e axudarlles a construirse como destros ou coma zurdos de maneira activa. Non é prudente deixar o desenrolo da lateralidade en mans do azar ou das circunstancias.
Calcúlase que entre o 20 e 30% dos adultos non teñen unha lateralidade ben desenrolada e esto trae consecuencias graves tanto na aprendizaxe coma no plano personal.
Para algúns autores, o 50% dos estudantes que padecen fracaso escolar teñen problemas de lateralidade. Estes nenos/as presentan problemas de atención e fatíganse con máis facilidade.
Unha boa organización lateral ollo-man-pé-oído, favorece a resolución de problemas escolares e personais.
Aos cinco ou seis anos o neno/a debe ter unha lateralidade ben definida para dominar os factores do espacio e tempo e a aprendizaxe de letras e números. Sen unha correcta organización lateral o neno/a non sabe se “52” e “25” son iguales ou diferentes e poden confundir as letras “EL” e “LE”.
É importantísimo diagnosticar o desenrolo lateral dos alumnos/as e axudarlles a construirse como destros ou coma zurdos de maneira activa. Non é prudente deixar o desenrolo da lateralidade en mans do azar ou das circunstancias.
Calcúlase que entre o 20 e 30% dos adultos non teñen unha lateralidade ben desenrolada e esto trae consecuencias graves tanto na aprendizaxe coma no plano personal.
Hai dúas formas de diagnosticas a lateralidade:
1. A observación directa: Tanto na familia coma na escola. As respostas manuais son máis fiables cando son espontáneas (dar unha patada a unha pelota, coller un obxecto, empuxar unha porta,…)
2. Exploración Sistemática: Aplicando unha serie de probas empregadas habitualmente polos especialistas. O mestre pode aplicalas, sobre todo, ao alumnado que teña algunha dificultade na lectura e escritura.
No ensino primario, os síntomas dun neno/a con lateralidade contrariada acostuman a ser:
- Alteracións gráficas e dificultades para organizarse nun espacio e tempo. A expresión máis común son as inversión gráficas e/ou de letras.
- Aparecen actitudes de inseguridade, inestabilidade e falta de decisión.
- Problemas psicomotrices.
- Problemas de aprendizaxe. Moitos signos de “dislexia” son froito de unha alteración da lateralidade.
A localización, fixación e desenrolo da lateralidade dos nenos/as en idade temperá, resulta fundamental para a súa correcta maduración, debendo respetar en todo momento a súa lateralidade, xa que é absolutamente contraproducente o feito de tratar de cambialo (querer facer destros aos zurdos ou viceversa).
OS XOGOS EN EDUCACIÓN FÍSICA
Non hai nada que lles guste máis aos nenos e as nenas que xogar. Desde a área de Educación Física aproveitamos esta situación para que aprendan mentras se divirten. A través dos xogos, corren, saltan, agáchanse, esquívanse, aprenden a traballar en equipo e respetarse uns aos outros, melloran a percepción do espazo e do tempo, etc.
Polo tanto, é a mellor ferramenta da que dispoñemos na nosa área para que os alumnos e alumnas aprendan divertíndose sin que nin siquiera se den conta de que o están facendo. Por ese mesmo motivo, no tres ciclos de Educación Primaria do noso colexio, empregaremos os xogos como o eixe vertebrador das nosas sesións, pero cada un dos xogos que realizamos están pensados para traballar un aspecto determinado dos contidos planificados ao principio do curso. Xogamos pero con unha finalidade.
A Educación Física é moito máis que o xogo, pero é moi pouco sen el.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
